Kürtçe, yapısı ve ekseri kelimeleri itibariyle İran dillerinden bir dildir. İçinde Türkçe, Ermenice, Rumca, Arapça ve menşei bilinemeyen kelimeler vardır. Oğuz Han'ın çocuklarının adı bile efsanevî iken, torunlarının adının tesbitine ihtiyatla yaklaşmak gerekir. Efsanedeki 24 torun arasında böyle bir isim yoktur. Kürtler, Türk değildir. Perslerden kaçarak Kürdistan dağlarına yerleşen Med bakiyeleri ile Anadolu’nun doğusunda yaşayan halkı Haltilerin karışmasından meydana gelmiş bir ırktır. Bugün Anadolu’daki Kürtlerinin soyunda evlilik ve asimilasyon sebebiyle Türk veya Arab kanı olabilir.

Yenisey Âbideleri’nin en büyüğü İkinci Elegeş Yazıtı’nın bir satırını, gramerci Hüseyin Namık Orkun 1936’da şöyle okumuştu:“Kürt elinin hanı Alp Urungu altunlu okluğumu bağladım belde…” (Eski Türk Yazıtları, 1994, s. 591-593.) Bu okuma, zamanla resmi tarihçiler tarafından ‘Kürtler bir Türk boyudur’ hükmüne dönüştü. Halbuki bu satır 1995 yılında, Türkolog Prof. Dr. Talat Tekin tarafından şöyle okundu: “Ben; Körtle Han Alp Urungu! Sekiz dokuzdu ki yaşım, Altınlı okluğumu belime bağladım…” Orkun’a göre ‘Kürt’ olan kelime, Tekin’e göre ‘Körtle’ idi. Göktürkçe ve Uygurca’da ‘güzel’ manasına gelmektedir. (Türk Dilleri Araştırmaları, c.5, 1995, s. 19-32.)  Orkun, Macar Türkolog Gyula Németh’in bir yazısında Macarlar arasına karışan Kürt adında bir kabileden bahsedildiğini okumuştu. Göktürk alfabesindeki harf fakirliği sebebiyle bir kelimeyi okumakta zorlanınca, işin kolayına kaçtı ve Kürt diye okudu.

Lisanların birbirine üstün olması ne demektir? Zengin olabilir. Kulağa hoş geliyor olabilir. Yaygın kullanılıyor olabilir. Nevai de Farsça divan yazmıştır.

Türkçe baş kelimesinden kan veya gan gibi manasız bir ilave ile uydurulmuş Moğolca tarzı kelimedir. Doğru Türkçesi “reis”tir.

Yanlış telaffuzdur. Manaya tesir etmez. Bazen terkipler yapıldığında mana karışıklığına da sebebiyet verebilir.

Cumhuriyet, davetiye, emniyet, hürriyet gibi kelimelerin Osmanlılar zamanında Arabi tasrif kaidelerine göre husule getirildiği doğrudur. Türkçe’de Arapça ve Farsça kelimeler fazladır. Arapça, kelime tasrifine müsait bir lisandır. Bu kaidelere göre yapılan kelimelere uydurma denemez. Bu bir ihtiyacın neticesidir. Cumhuriyet devrinde yapılan ise bir kültürün imhası maksadıyla ve Türkçe kaidelerine hiç uymayacak bir şekilde yapılmıştır. Yani birinde ihtiyaç, diğerinde suikast vardır. İkisi birbiriyle mukayese edilemez. Hele bunu muhafazakarlarda Türklük şuurunun zayıflığına bağlamak abestir. Türkiye’de sosyalistinden islamcısına herkes ırkçıdır. Hadiselere hep aynı perspektiften bakarlar. Hele günümüz islamcıları, uydurukça kelime kullanmakta (kompleks veya cehalet sebebiyle) herkesi hayrette ve geride bırakır.

Lehçe değil, avam ağzı farklıdır. Suriye, Mısır, Cezayir, Yemen halkının konuştuğu Arapça, katıksız bir Arnavut ile Laz’ın Türkçesi gibidir. Ama bunlar fasih konuşabilir ve konuştuğu zaman birbirlerini gayet güzel anlar. Yazı lisanı da zaten bütün Araplar arasında müşterektir. 

Tarihi müesseseler tesmiye ederken kullanılan lı, lu ekleri (Osmanlı, Selçuklu gibi) bunun muadilidir. -sel -sal ekleri Türkçe değil, Fransızcadır. 

Şehr, Arapça ay; Farsça memleket demektir. Aynı yazılır. Şehîr, meşhur demektir. Şehr-yar, şehrin dostu, yani hükümdar demektir. Şehr-i İstanbul, İstanbul şehri manasına Farsça terkiptir. Şehrü Ramazan, Ramazan ayı manasına Arapça terkiptir. Damad-ı şehriyarî, padişah  damadı demektir.

Esas olan Abdullah. İzafet terkibi olunca esredir. Mesela Muhammed bin Abdillah. Hitap olursa üstündür. Mesela Ya Abdallah. 

Çağ, Moğolca devir, zaman manasınadır. Eski metinlerde hiç kullanılmamıştır. Farsça’da çağ, lavabo demektir. Çağdaş uydurma bir kelimedir. Yerine göre muasır veya akran tabirleri kullanılır.

Uydurukçadır. Türkçedeki muadili infitah veya inkişaf gelir. Mesela “Kürt inkişafı”

Elbette, okuma bilen biri, kolayca ve seri bir şekilde Osmanlıca harflerle yazılmış yazıları okurdu. Okunaksız yazı her zaman zor okunur. Bir şeyi iyi yapmak, çok yapmakla olur.

Farsça abru muadilidir. Şeref, haysiyet demektir.