Türk Dil Kurumu, tıpkı refiki Türk Tarih Kurumu gibi tek parti devrinde ideolojik sebeplerle kurulmuştur. Türk kültürünü resmi ideoloji istikametinde yönlendirip şekillendirmeyi maksat edinir. Avrupa’daki benzerlerinden en mühim farkı budur. Avrupa'da bu gibi komiteler devrin bilginlerinden meydana gelir, muhtar olarak çalışır, istişari kararlar verir. Böyle işlere de müdahale etmekten kaçınacak kadar da muhafazakar ve temkinlidir. TTK ilk başlarda tarih telakkisini deforme ettiği gibi, TDK da Türk lisanının dejenerasyonunda rol oynamıştır. Kelime imlalarını zaman zaman hangi kritere bağlı olduğu anlaşılmaksızın değiştirerek imlada bir kaos meydana getirmiştir. Öyle ki her nesil kelime imlasında farklı kaidelerle yazmıştır. Daha fenası lisanda yerleşmiş kelimelerin yerine kelime uydurarak, lisanı laçkalaştırmıştır. Bu da nesillerin birbirini anlamasını, gençlerin eski metinleri okuyabilmesini imkansızlaştırmış, öte taraftan lisanı fakir düşürmüştür. Halbuki lisan canlıdır. Etraftaki kültürlerden tesir görür ve kelimeler alır. İcabında kelimeler ihraç eder. Bazı kelimeler unutulur. Bazıları argoya düşer. Bazıları argodan fasihe geçer. Bunlar normaldir. Lisana dışarıdan müdahale çok zararlı olmaktadır. Tarama ve derleme lügati gibi hayırlı hizmetleri şükranla anılacak olan bu müessesenin ya faaliyetlerine son vermesi, ya da garptaki benzerleri gibi temkinli ve ilmi hareket etmesi beklenir.