Cevab: Osmanlı padişahları hür kadınlarla değil, cariyeleriyle, yani kadın köleleri ile evlenirdi. Bunun için nikâh gerekmez, çünki kendi mülküdür. Bir sayı tahdidi de yoktur.
Son devirlerde, aslı hür veya müdebber, yani âzâdı vasıyet edilmiş olma ihtimaline binâen veyahud meşru olarak taksim edilmemiş ganîmetten alındığı bilinen câriyeler için, zinâ tehlikesini bertaraf etmek üzere, efendinin kölesiyle nikâh kıymasının iyi olacağını ulemâ ifade etmiştir. Buna nikâh-ı tenezzühî denir.
Osmanlı Devletinin son zamanlarında, Sultan Abdülmecid zamanında köle ticareti yasaklandığı için, saraya kâfi mikdarda câriye gelmez oldu. Bu sebeple saraya Kafkasyalı kavimlerden hür kızlar alınıp yetiştirilmeye başlandı. Bu kızlar harem hizmetlerinde bulunduğu gibi, müsait olanları padişah ve şehzâdelerle evlendirilirdi. Bunlarda şeriatın aradığı 4 tahdidine riayet edilmesi mecburî idi. 
Sultan II. Abdülhamid’in kayıtlara göre 16 defa evlendiği görülüyor. Bunlardan bir kısmı câriyedir. Mamafih bunlarla nikâh-ı tenezzühî yapılmıştır. Bunların diğer kısmı Kafkasyalı hür kızlardır. Bunlarla normal nikâh akdedilmiş; şer’î hukukun 4 tahdidine de riayet olunmuştur. Padişahın hiçbir zaman 4’ten fazla zevcesi olmamıştır. Yeni bir hanımla evleneceği zaman, öncekilerden bir tanesini boşamaktadır. Bu kadın çocuğu varsa sarayda yaşamaya ve unvanlarını taşımaya devam etmektedir. Sultan Abdülhamid’in zevcelerinden Behice II. İkbal’in verdiği bu malumatı kendisini görüp bizzat işitenlerden dinledik.
Bu izahat gayet makuldür. Çünki şer’î hukuka göre bir kadının boşandığını duymaması, boşamanın sıhhatine tesir etmez. Yani kadın boşandığını duymasa da boşama muteberdir; ancak kadın nafaka gibi zevcelik haklarını taşımaya devam eder. Netice itibariyle padişah, hukuk kaideleriyle muhataptır. Bir erkeğin 4 kadından fazla evlenmesi batıldır. Aynı zamanda suçtur. Böyle bir evlilik, resmî kayıtlara geçirilemez. Bu kadın mirasçı olamaz. Nafaka alamaz. Bu birleşmeden doğan çocuklar da hukuken tanınmaz. Şer’î hukuku ve saray geleneklerini iyi bilmeyenler, karşılaştıkları hâdiseler karşısında hayrete düşmekte ve bunları analiz edemeyerek esaslı hatalara kapılmaktadır.

Cevab: Evet. O devirde İstanbulin denilen yakalı ceket giyilmemişse, yüksek tabaka mutlaka kravat takardı.

Cevab: Sultan Hamid, Londra, Paris, Viyana gibi dârülharb memleketlerininin borsasında muamele yaparak para kazanırdı. Böylece servet elde edip, bunu dine ve millete hizmette kullanmıştır. Bu işi elbette bir banker yapacaktır. O zaman da bu işler Yahudilerin elindedir. İçki fabrikaları kurduğu ve genelev açtığı iftiradır. İçki fabrikasının açılması gayet tabiidir. Dârülislamda gayrimüslimler içki içebilirler, imal edebilirler, alıp satabilirler. Bunda bir beis yoktur. İslâmiyet buna izin vermiştir. Yasaklamak caiz değildir. Umumhaneler ise gayrı resmi olarak her zaman her devirde mevcut olmuştur. Bunu devletin engellemesi mümkün değildir. Padişahın umumhane açtığını söyleyene ancak la havle denebilir.

Cevab: Ordunun erkân-ı harb kumandanı (kurmay başkan) idi. Hatta orduya bu ismi veren de odur. Ayrıca Kazım Karabekir, Fevzi Çakmak, Refet Bele gibi nice kumandanlar bu orduda idi.

Cevab: Kısas suçunun cezasını devlet affedemez. Bu hadisedeki öldürme suçları kısas şümulüne girmiyor, ta’zire giriyor. Bunlar ceza kanununa tabidir. Burada da halifenin af ve tebdil salahiyeti vardır.

Cevab: Halife, maslahat icabı, mübahları emredebilir veya yasaklayabilir. Kadının yüzünü örtmesi lâzım değildir. Fitne zamanında örtmesi iyi olur demek, dinen müstehab olduğunu göstermez. Sultan II. Abdülhamid, peçeyi yasaklamadı. İlk çıktığı zamanlar emniyet mülahazası ile çarşafı, arkasından da tam tesettürü temin etmeyen tango tipi çarşafı men etmek istedi. Kadınlar eskiden olduğu gibi ferace giyip yüzlerini hafif bir tül ile örtüyorlardı. Sonra çarşaf ve peçe yayıldı.

Cevab: Sultan Hamid gibi bir hükümdarın, onca işin arasında 10 gün itikâfa gireceğini zannetmiyorum. Câmide bir an bu niyetle bulunmak da itikâf için kâfidir; müstehabdır.

Cevab: Köle ticareti yasaklandı, kölelik değil.  Mevcut kölelerin ve çocuklarının statüsü devam etti. Devlet, mülkiyeti kaldıramaz.

Cevab: İslâm hukukunda had suçları ile şahsi hakları ihlal eden kısas ve diyet suçlarını hükümetin affetme salahiyeti yoktur. Adam öldürme suçunun bir şahsi hak ve bir de ta’zir tarafı vardır. Şahsi hak (kısas ve diyet) talebinde bulunabilmenin de şartları vardır. Eğer suçun mağduru dava açmazsa veya şartlar teşekkül etmediği için açamazsa, fiil ta’zir suçuna döner. Bu takdirde devlet isterse bu suçu takip edebilir veya takip etmeyebilir veya cezasını affedebilir. Hırsızlık da böyledir. Takibi şikâyete bağlıdır. Mağdurunun dava açmadığı hırsızlık suçu, ta’zir suçuna dönüşür. İslâm ceza hukuku hükümleri göründüğü gibi değildir.

Cevab: Meşru bir halife varken bir başkası halife olamaz. Sultan Hamid meşru halifedir. Tahttan indirilmesi caiz ve meşru değildir. Kaldı ki iktidar padişahta değil, bâgilerdedir. Halife, hem meşru surette başa gelmiş olmalı, hem de siyasi iktidar elinde bulunmalıdır. Sultan V. Murad ve Abdülmecid Efendi de meşru halife değildir.

Cevab:

Şahıslar dinde ölçü olamaz. Borsanın çeşitleri vardır. Sultan Hamid’in, zamanında vekili marifetiyle muamele yaptığı borsa, Londra ve Paris’teki (yani darülharbdeki) buğday gibi menkul mallar borsasıdır. Bunlar bugünki borsalardan farklıdır.