Annesi Tirimüjgân Kadınefendi, oğlu 10 yaşında iken vefat etmişti. Sonra babası kendisini çocuğu olmayan zevcelerinden Perestu Kadınefendi’ye verdi. Bu hanım, Şehzâde’ye öz anne gibi davrandı; o da kendisine öz annesi imiş gibi hürmet ve muhabbet gösterdi; hatta tahta çıkınca valide sultan ilan etti. Dolayısıyla anne şefkati görmediği doğru değildir. Babası Sultan Abdülmecid’e gelince, annesini küçük yaşta kaybeden bu oğlunun zeki ve içli olduğunu görüp, çok alâka göstermiş; iyi yetişmesini temin etmiştir. Hatta padişah veremden vefat ederken, kimse korkudan yanına yanaşamadığı halde, Şehzâde Abdülhamid Efendi, babasını ziyarete gitmiş; kendisini görünce hıçkırıklara boğulmuştu. Babası “İçli oğlum benim” diyerek teselli etmişti. Sultan Hamid’in yalnızlığı, tahta çıktıktan sonra memleketi düzeltmeye çalışması sebebiyle çok düşman edinmesi ve bu düşmanlarından korunmak adına içine kapanmasıyla izah edilebilir.