Cahiliye devrinde Araplar arasında evlat edinmek âdetti. Cenab-ı Peygamber de Zeyd’i evlat edinmişti. Hatta buna Zeyd bin Muhammed denirdi. Eski Türklerde de bu âdet yaygındı. Kur’an-ı kerim evlat edinmeyi, yani bir başkasının çocuğunu kendi çocuğu olarak ilan etmeyi men eder (Ahzab, 4-5) ve Cenab-ı Peygamber’in de Zeyd de dahil kimsenin babası olmadığını beyan eder (Ahzab: 40).
Ancak fakir veya kimsesiz bir çocuğu alıp yetiştirmek, büyütmek, iş sahibi yapmak, evlendirmek çok sevaptır. Ancak (şimdilerle yapıldığı gibi) nüfus siciline kendi çocuğu olarak yazdırmak ve başkalarına kendi çocuğu olduğunu söylemek caiz değildir. Cenab-ı Peygamber nesebini başkasına bağlamayı yasaklamıştır.
Çocuk nesepsiz (gayrı meşru) ise ve lakît (buluntu) ise, bu çocuğu kendi çocuğun nesebini tanıyıp kendi çocuğu ilan etmek caizdir.
Evlat edinilen çocuk, evlat edinen kişinin ve eşinin mahremi değildir. Yani evlenmeleri caizdir. Bu sebeple çocuk buluğa erdiği zaman, kaç-göçe dikkat etmek icap eder. Bu sebeple umumiyetle evlat edinilen çocuğu, evlat edinen kişiye/kişilere süt akrabalığı kurarak mahrem yapmak âdet olmuştur. Evlat edinilen çocuk, evlat edinenin varisi (mirasçısı) değildir. Ancak evlat edinen kişi, bu çocuğa vasiyet yapabilir.