Kur’an-ı kerimde mümin kadınların, tâbiîn denilen ve erkekliği kalmamış hizmetçiler ile kadınların mahrem yerlerini henüz anlamayan çocuklardan örtünmemesine ruhsat verilmektedir (Nur Suresi: 31). Erkekliği kalmamış hizmetçi için, hareketleri kadınsı kişileri veya erkeklik uzvu bulunmayanları yahud faal olmayan ihtiyarları yahud da kadınlara ne yapacağını bilmeyen saf kimseleri kasdettiği hususunda tafsilât vardır. Dürrülmuhtar'da der ki: “İğdiş edilmiş, tenasül uzvu kesilmiş ve husyeleri alınmış bir kimse ecnebi bir kadına bakmakta tenasül uzvu olan bir kimse gibidir. Bazıları tenasül uzvu kesilmiş, suyu kurumuş bir kimsenin bakmasında beis yoktur, demişlerdir”. İbni Abidin burayı şerhederken der ki: “En sıhhatlisi bu âyette geçen Evittâbiîn tabirinin müteşâbih olduğunu söylemektir. Müminlere söyle, gözlerini haram bakışlardan tutsun, kısmı ise muhkemdir. Biz buna yapışırız.” Şu halde, kadınların hadımlardan kaçması lâzım geldiği anlaşılmaktadır. Saray hareminde de kadınlar, hadımlarla bir arada bulunmaz; kaç-göç tatbik ederdi.