Burada bir yanlış anlama olsa gerek. Ebussuud Efendi’nin fetvâ verdiği, muamele satışı ribhidir; fâiz değildir. Osmanlılar zamanında kredi ihtiyacı olanlar, karz bulamazlarsa, borç aldıkları kimseden, herhangi bir malı da veresiye satın alırlardı. Bu malın fiyatı, borç alınan mikdarın devlet tarafından tesbit edilen muayyen bir yüzdesinden fazla olamazdı. Bu satışa muamele satışı, bu yüzdeye de fâiz adı verilir. Ama dinin yasak ettiği fâiz (ribâ) değildir. Bunu bilmeyenler, Osmanlılarda dinen yasak olan fâizin câri olduğunu zannetmektedir. Osmanlı Hukuku kitabımda tafsilat vardır.