İncil’de de haber verildiği üzere Yahudiler arasında Sadukî, Hasidim ve Ferisî gibi aralarında mühim itikadî, amelî ve siyasî farklar bulunan mezheb/tarikatler vardı. Bir de yine Hasidim mezhebinden çıkma Essenîler vardı. Muvaffak olamayan Makabi isyanından sonra, Suriye’ye müstakil prenslerden müteşekkil ruhanî mahiyette Haşmoniyan hanedanı hâkim olmuştu (ME 134). İşte Essenîlik, bunların kurdukları rahiplik müessesesine karşı çıkanlardan meydana gelmiştir. Kumran çölüne yerleşmişler ve diğer insanlardan tamamen ayrı bir hayat sürmüşlerdir. Cemaatin bütün malları müşterekti; el emeğiyle geçinirlerdi ve günlük hayatlarını idarecileri tanzim ederdi. Bu yüzden sayıları fazla artmamış; ama çileci telâkkileri ilk Hristiyanlara tesir etmiştir. Ferisîler gibi âhirete ve ruhun ölümsüzlüğüne inanırlar; ancak farklı olarak haşri, yani insanların bedenleriyle dirileceğini kabul etmezlerdi. Sebt gününe ve Yahudi şeriatinin hükümlerine titizlikle uyarlardı. Ekseriya mâbed dışında ibadet ederlerdi. Bu mezhebe girmek, ciddî deneme ve imtihanları geçmeye bağlıydı ve iki sene kadar sürerdi. Essenîler, kendilerini seçkin bir cemaat olarak görür ve İsrail’in düşmanlarına karşı mücahede edip zafer kazanarak Yahudi tanrısı Yahve’nin ebediyyen hüküm süreceğine inanırlardı. Bu fırkalar zamanla kaybolmuştur. 1947 yılında Ürdün’de iki bedevi çoban, keçisini ararken girdiği mağarada bir tomar parşömene rastladı. Ölü Deniz kıyısındaki Kumran mağarasında ele geçen İbrani dilindeki parşömenlerin Tevrat metinleri olduğu ortaya çıktı. ME 3.asırdan kalma parşömenlerin Essenilerden kalma olduğu zannedilir. Bazıları İsa aleyhisselamın zahid hayatından Esseni olduğu neticesini çıkarmıştır. Parşömenlerde kendisine benzeyen bir figür vardır. Ama İsa aleyhiseslam haham idi. Ahirete inanmayan Essenilerden olmak ihtimali düşüktür.