Arap memleketlerinde halk fusha denilen düzgün Arapça bilse de âmmi denilen ve kolayına gelen şiveyle konuşur. Her memlekette bu âmmi şive değişir. Mesela “eyyi şey’ün edfa?” (Kaç lira vereceğim?) “eddeş”, “lieyyi şey?” (niçin), leeş, “eyyü levn” (he renk), lun ey gibi söylenir. Mısırlılar kaf harfini elif, cim harfini kef gibi söyler; kalem yerine alem, cemil yerine gemil der. Halk günlük hayatta âmmi konuşur, kitabî konuşurken fasih konuşur. Buralara giden yabancılardan âmmi bilmeyenler bir zaman sıkıntı çeker, sonra alışır. Halk fasih konuşmayı anlar, fakat konuşmayı tercih etmez.