Hakkı batıldan ayırmakta çok mahirdi. Kur’an-ı kerimi dinleyerek İslamiyetin hak olduğunu anladı ve Müslüman oldu. Ondan sonra verdiği hiçbir hükümde yanılmadı. Haksızlığa tahammülü yoktu. Onun sözünü tasdik eden ayet-i kerimeler geldi. Resulullah, “Allah hakikati Ömer’in dili üzerine oturtmuştur” ve “Benden sonra peygamber gelseydi Ömer peygamber olurdu” buyurdu. Süyuti tarihinde diyor ki: İlk zamanlar sahabilere müşrikler eziyet etmesinler diye Erkam bin Ebi Erkam’ın evinde gizlice toplanırlardı. Hazret-i Ömer, imana gelince, “Ya Resulallah, hak din üzere değil miyiz?” diye sordu. “Evet” buyurunca, “O halde niçin gizleniriz? Kalkınız, aşikare olalım” dedi. Resulullah eshabı ile kaldırıp Kâbe’yi tavaf için Harem’e girdiler. Kureyş kâfirleri bu cüret ve şevketi görüp huzursuz oldular. Hakkı batıldan ayırdığı için Resul aleyhisselam buna Faruk lakabını koydu. Manası mübalağa ile, yani gayet çok fark edici, ayırıcı demektir. Tefsirlerde geçen bir menkıbede bir Yahudi ile bir münafık arasındaki meselede, Resulullah’ın hükmüne razı olmayan münafığı cezalandırdığı için bu unvanın verildiği anlatılır.