İnsan aklı herşeyi düalite ile kavradığı için olsa gerek, tarihe bakanlar, son devir Osmanlı hanedanı ferdlerini iki ayrı safa ayırıp, birbirleriyle karşı karşıya getiriyorlar. Sultan II. Mahmud, Sultan Mecid, Sultan V. Murad, garplılaşmanın; Sultan Aziz ile Sultan Hamid ananenin mümessili rolüne layık görülmüştür. Hatta mesela Ortadoğuya giden Şehzade Selim Efendi ailesi muhafazakarlığın, Avrupaya gidenler, mesela Neslişah Sultan, modernleşmenin temsilci olarak görülüyor. Halbuki insanlar birbirine benzemediği gibi, bir ailenin fertleri birbirine benzemez. Osmanlı hanedanı fertlerinin hepsinin müşterek ve muhtelif tarafları vardır. Selim Efendi ailesi, en az Neslişah Sultan kadar modern; Neslişah Sultan, en az Selim Efendi ailesi kadar muhafazakar idi.  Neslişah Sultan modern görünen birisiydi, modern değildi. Hanedanın çoğu böyledir. Devamlı kendilerini kovanlar nezdinde, farklı görünerek kıymet kazanma kompleksi içindedirler. Problem tarihe ve hanedana bakanlardadır. İslam dini âdetlerde gayrı müslimlere benzemeyi yasaklamaz. Fakat tarihçiler ve insanların kısmı azamı, tarihi de dini de pek bilmedikleri veya umurlarında olmadıkları için bu tür refleksleri, İslam dininden ve ananeden bir inhiraf ve taviz olarak telakki ediyorlar.