Evet, cadı avı kadınlara karşı açılmış bir harb gibidir. Onları alçaltmayı, şeytanlaştırmayı, sosyal statülerini ellerinden almaya hedefleyen planlı bir teşebbüstür. Sonra bundan istifade ile eve bağlı burjuva kadınlık ideallerini tahakkuk ettirmek için kullanılmıştır. Burjuva ideallerine göre, erkek cemiyete, kadın eve attir. Ancak cadı avının Ortaçağ ile alakası yoktur. Gerçi Ortaçağ’da da kadın imajı çok parlak değildir. Cadı avı, Yeniçağ’ın mahsulüdür. 150 sene devre devre alevlenen bir çılgınlıktır. 1630’lara kadar ortalığı kasıp kavurmuştur. Cadılık mefhunu 1484 senesinde Papalık tarafından bir dinden çıkma sebebi olarak ortaya atılmıştır. Cadı avının isteri krizine dönüşmesi, matbaanın bulunmasıyla olmuştur. Eskiden biri bir şey yazdığı zaman, elle duvarlara asılıyor, fazla yayılmıyordu. Ama matbaanın bulunmasıyla, binlerce basılan zırvalar bütün Avrupa’ya yayılıyordu.. 1486’da basılan Heinrich Kramer’in Maleus Maleficarum (Cadı Çekici) isimli kitap, o zamanlar best-seller olmuştu. Decameron ve Canterbury Hikayeleri’nden ve Rabelais da hikayelerinden de anlaşlacağı üzere bu devirdeki kadın imajı 3 hususiyet etrafında döner: Şehvet düşkünü, zeki ve entrikacı. İktidar hırsına sahiptirler. Erkeklerden daha zekidirler. Bunun için erkekleri manipüle ederek herşeyi yapabilirler. Daniel Defoe’nin Moll Flanders romanı, fahişelikten hırsızlığa her türlü ahlaksızlığı yapan beş koca eskitmiş bir kadını anlatır. Öteden beri Avrupa’da kadın ruhunun mahiyeti üzerine var olagelen tereddüt ve hastalıklı düşünceler, matbaa sayesinde bütün kıtaya yayıldı. Matbaanın birçok zararından birisi de böyle sapkın ve yıkıcı fikirlerin kolayca yayılmasına vesile ve vasıta olmasıdır. Kadın imajının olabildiğince düzelmesi, burjuvazinin hakimiyetini iyice kurduğu XIX. asırdadır.