Türkiye’ye ve Türklere 100 küsür senedir mağlubiyetlerin ve gerilemelerin hasıl ettiği aşağılık kompleksinin hasıl ettiği şoven hisler ve ulus devletin resmi idelolojisinin telkinlerinin neticesidir. Elinin altındaki imkanlara bunların hazırca konduğunu veya konacağını bilgisizce ve paranoyakça zanneder. Bir de kendi geri kalmışlığını, onların şahsında görür, utanır, kompleksini karşıya yansıtır. Bunun için Arap beldelerinde Jön Türk idareci elitinin kültürel pozisyonunu kavramak lazımdır. Bunlar kendisini onlardan saymaz, garplılaşmış sayar. “Allahın Arabını Allahın Arabıyla” idare etmek angaryası sırtındadır. Halbuki kendisi Almanya’da bir numaralı akademide tahsil görmüş, onların üniformasını, dilini, üslubunu, kültürünü edinmiştir. Kendisini Avrupalılara yakın hisseder. Onları kendine model ve ideal alır. Ama Arap ülkesindedir. Aslında kendisine çok benzeyen, ama onun kendisine benzetmekten kaçındığı insanların içindedir. Tanzimattan evvel bu mevzu bahis değildi. Sözde Türkler hakimdi ama, Arab beldelerini mahalli beyler idare ederdi. Hem Türklerde bu aşağılık kompleksi yoktu. Bu kompleks 19.asırdan bu yana Türk cemiyetine hakim olmuş en güçlü histir. Denebilir ki Türkler Araplarla 19.asır sonunda merkezi idarenin güçlenmesiyle beraber tanıştı ve nefret etti. Merkezi bürokrasi kuruldu. Garp tarzı tahsil gören mektepli memurlar yetişti. Fizik, matematik, coğrafya, Fransızca okumuştu. Başında fesiyle yeni tip bir devlet memuru buralara gönderildi. Kendi iç tenakuz ve tezatlarını, orada bir aynaya aksetmiş gördü. Olmak istediği ile olduğu arasında bir uçurum vardı. Bu o insanlara çok travmatik geldi. Araplara da böyle geldi, çünki Türkleri hiç böyle beklemiyorlardı. Bu, karşılıklı bir soğukluk meydana getirdi. İnsanlar iki grup insana karşı soğukluk duyar: 1-Kendisine benzemeyenler, mesela beyazlar zencilere karşı böyledir. 2-Kendisine benzediği hale, bunu kabul etmek istemeyenler, Türkler ve Araplar.