Bir müddet medresede okuyup, bürokrasiye intisap ederek uzun seneler memuriyet yapmış, klasik âlim tipinde, otodidakt ve bibliyofil bir şahsiyettir. Tasavvuf, musiki ve felsefe üzerine ihtisası vardır. Vahdet-i vücut görüşünde olup İmam Rabbani’yi bu cihetle tenkit eder. Ama onun hakiki fikriyatını gösteren 1928’de yazdığı Kitâb-ı İzâle-i Şükûk adlı kitaptaki fikirleridir. Burada Mecelle’nin memleket ihtiyacına kifayetsiz olduğunu, halbuki zamanın değiştiğini, bunun için cumhuriyet hükümetinin zamanın en mükemmel kanunu olan İsviçre medeni kanununu iktibas ettiğini iftiharla anlatır.