Mütevazı yaşamak, onun nefsini besler. Ben ne mütevazı yaşıyorum der; kendisini öyle gösterir. Bununla şahsi menfaat veya nüfuz veya sempati elde eder. Çünki insanlar imkânı olduğu halde fakirane yaşayanları, hakikaten mütevazı zanneder. Şair der ki:

Cihanda iki türlüdür, mürâi; ki aldatır bunlar, fakiri, bâyi. Birisi yürür eski kisvetle, ki zâhid sanılsın bu suretle. Saf kimseleri bunlar, yemek ister, kendilerine derviş denmek ister. Giyerler, yamalı, eski câme, dilerler böyle görünmek avâme. Haftalar geçer taramaz sakalın, ki desinler, unutmuş kendi hâlin.