Tahrime ve kıraati, işitilecek kadar sesle yapmak lâzımdır. Kıraati kulağın işitmesi demek, birisi kıraat edenin ağzına kulağını yaklaştırdığı zaman işitmesi demektir. Okuyanın işitmesi gerekmez. Hindüvânî’nin kavli böyledir. Sahih olan da budur. Kerhî buna muhaliftir; okuyan ağzını oynatmış ve harfleri hakkıyla çıkarmış ise işitilmese bile kıraati sahih görür. (İbni Abidin, Secde-i Tilâvet bahsi; Nimet-i İslâm)