Ehl-i sünnet ulemâsının çoğuna göre, insanların yükseği, meleklerin yükseğinden daha üstündür. Çünki insanlar, şeytan ve nefsleri ile savaşmakta; ihtiyaçları olduğu hâlde yükselmektedir. Melekler ise zaten yüksek yaratılmışlardır. Melekler, tesbîh, takdîs ediyorsa da, buna cihadı da katmak, insanların yükseklerine mahsustur. Nisâ sûresi 95. âyetinde meâlen, “Mallarını, canlarını fedâ ederek din düşmanları ile Allah rızası için cihad eden müslümanlar, oturup ibâdet edenlerden daha üstündür. Hepsine de, Cenneti söz veriyorum” buyuruldu. Meleklerin birbirlerinden üstünlükleri vardır. En üstünleri dört melektir. Birincisi Cebrâîl, ikincisi İsrâfîl, üçüncüsü Mikâîl ve dördüncüsü Azrâil aleyhimüsselâmdır. Bu dört melekden sonra üstün olan melekler, dört sınıfdır: Hamele-i Arş denen melekler, dört tanedir. Kıyamette sekiz olacaklardır. Huzûr-i ilâhîde bulunan meleklere, Mukarrebîn denir. Azab meleklerinin büyüklerine, Kerûbiyân denir. Rahmet meleklerine, Rûhâniyân denir. Bunların hepsi, meleklerin havâssı, yani üstünleridir. Bunlar Peygamberlerden başka bütün insanlardan daha üstündür. Müslümanların sâlihleri ve velileri, meleklerin avâmından, yani aşağılarından daha efdaldir, daha üstündür. Meleklerin avâmı, müslümanların avâmından, yani âsî ve fâsıklardan efdaldir. Kâfirler ise, her mahlûktan daha aşağıdır.