Köylerde, hele göçebelerde dinî bilgi ve buna bağlı olarak din tatbikatı zayıftır veya hurafelerle karışmıştır. Şekilden ibarettir. Heretik (cereyanlar (Şia gibi) bu cehalet sebebiyle göçebeler arasında kabul görmüştür. Bu sebeple hadis-i şerifte, göçebeliği terkedenlere şefaat vadedilmiştir. Osmanlılar göçebeleri yerleşik hayata geçmeye teşvik etmiş, hatta zorlamışlardır. Köylerde de cami ve mektep kurup hocalar yetiştirerek dini hayatı canlandırmaya çalışmışlardır. Eskiden köylerin çoğunda halkı aydınlatan ve çocukları okutan medrese (en az lise) mezunu bir hoca vardı. Bazı köyler ise ilim ve irfan merkezi idi. Seyyid Abdülhakîm Arvasi, “Ahir zamanda köyler kabir gibi olur”, yani ilimden uzaklaşır buyurmuştur. İmdi şehirler de bundan farksızdır.