Raşid halife, olgun varis demektir. Resulullahın vefatından sonra İslam devletinin ve ümmetinin başına geçen altı sahabiye raşid halife denildiği gibi, Resulullahın dinini sonraki nesillere nakleden ilk devir Müslümanlarına da raşid halifeler denir. Hadis-i şerifte, “Benden sonra sünnetime ve raşid halifelerimin yoluna uyunuz” buyuruldu. İlk defa Ahmed bin Hanbel, “Benden sonra hilafet otuz senedir” hadisine istinaden Hazreti Ebu Bekr, Hazreti Ömer, Hazreti Osman ve Hazreti Ali’yi raşid halifeler olarak kabul eder. Hatta dört halife (çihar yar-güzin) tabiri meşhurdur. Bu umumi kabul olmuştur. Resulullah'ın vazifesi olan tebliğ, irşad ve saltanatı kamilen yaptıkları için ilk dördüne raşid halife dendiği, Hazreti Ali ile Hazreti Muaviye devrinde artık bunun mümkün olmadığı, halife de sadece saltanat vazifesi kaldığı söylenir. Mamafih Ali ve Hasan da Resulullah’ın saltanat vazifesini bile hakkıyla yerine getirme imkânına sahip olamamıştır. Bazı alimlere göre raşid halifeler Ebu Bekr, Ömer ve Osman’dır. Ali’nin halifeliği Hazreti Osman’ı öldüren asiler tarafından ilan edilip, Medine’dekiler kılıç zoruyla biat ettirildiği için onu raşid halife saymazlar. Mesela İmam Malik, Ebu Bekr, Ömer ve Osman’ı üstün tutar, Hazreti Ali’yi şura ile seçilmeyip, halifeliğe talip olduğu için bunlar arasında saymaz (Kâdı Iyad, Tertibü’l-Medarik). Esasen asiler Hazreti Ali’yi halife ilan ederek onun yüksek isminin arkasına saklanmayı düşünmüş, o da oğlu Hasan’ın ikazına rağmen Medine’deki kargaşa sebebiyle ümmetin iyiliğini düşünerek bunu kabul etmişti. Bu, pekçok felaketin başlangıcı olmuştur. Bazı alimlere göre raşid halifeler, Hazreti Ebu Bekr, Hazreti Ömer, Hazreti Osman, Hazreti Ali, Hazreti Hasan ve Hazreti Muaviye’dir (radiyallahü anhüm). En güzeli de budur.