Halk arasında böyle bir söz var ise de şeriatta sükut edene bir hak ve mükellefiyet düşmez. Birisi, bu malı aldım dese, mal sahibi bir şey söylemese satmış sayılmaz. Birisi bir sual sorsa, öteki sussa, cevap vermiş sayılmaz. Bir kimse bir başkasının malını o kimsenin gözü önünde telef etse, malın sahibi de sükût etse buna râzı olduğu manasına gelmez. Nitekim Mecelle’de diyor ki: “Sâkite bir söz isnâd olunmaz. Lâkin ma’râz-ı hâcette sükût beyândır.” (Madde: 67) Bir kimse bir başkasına “Bu malı sana emânet bırakıyorum” dese, öbürü ise hiçbir şey söylemese, emâneti kabul etmiş sayılır. Nikâh akdinde, bâkire kızın susması nikâhı kabul ettiğini gösterir. Çünki örf ve âdete göre bâkire kızlar, mahcubiyetleri sebebiyle, nikâh akdinde açıkça kabul beyanında bulunmazlar. Ama dul kadınlar için sükût, nikâhı kabul ettiği şeklinde tefsir olunamaz. Çünki onların cevap vermesi âdettendir. Sükûtî icma ile bu aynı şey değildir. Bu icma Hanefide kati delil değildir. Şafiide hiç muteber değildir.