Kur’an-ı kerimin metninde icma vardır, ama bunların kıraatlerinde icma yoktur. Şive ve harekelere göre farklı kıraatlerde okunabilir. Bu icmayı bozmaz. Zira Cebrail aleyhisselam böyle farklı farklı öğretmiş, Resulullah Aleyhisselam böyle farklı farklı okumuştur. Uzatmalar harf sayılmıyor. Dolayısıyla verdiğiniz misalde farklı okunsa bile, yazıda farklı bir kelime sayılmıyor. Bir ibare ve ifadeden farklı manalar çıkması metni edebi olarak zenginleştiriyor. Şiir aynıdır, ama farklı manalar çıktıkça şiir güzelleşir. Arapça böyle bir lisan. Aynı harfler, farklı hareke veya şive ile okunabiliyor. Bazen mana değişebiliyor. Ama hepsi kuranı kerimin manası sayılıyor. Bu farklılık sonradan ortaya çıkmadı, vahy böyle geldi. Sonra bu kıraat ve mana farklılıklarıyla beraber Kur’an-ı kerimde icma hasıl oldu. Bu ilahi mesajı zenginleştiriyor. Bir kelime ile bazen bir şey değil çok şey anlatılıyor. Halbuki tek şekilde okunan ve tek mana verilen bir metnin olmasının lüzumu yanlış bir ön kabule dayanıyor. İlahi kelamı tek manaya hamletmek bir nakise olmaz mı? Ezelde böyle yazılmış olamaz mı? Kader bile bir kaç türlü tezahür edebiliyor. Hepsi ilm-i ilahide aynıdır.