Rivayete göre, Sultan Vahîdeddin’in torunu Hümeyra Hanımsultan, San Remo’da iken, o zamanlar meşhur, “Yaşa Mustafa Kemal Paşa Yaşa” nakaratlı bir marşı, kalfalardan birinin telkiniyle, “Kahrol Mustafa Kemal Paşa Kahrol” diye söylemişler de, Sultan Vahîdeddin son derece sinirlenerek onları odasına çağırmış; sert bir şekilde azarlayarak, güya “Mustafa Kemal bir Türk askeridir. O, benim paşamdır. Kimse benim paşama, bir Türk askerine hakaret edemez!” demiş. Fakat Kadir Mısıroğlu, bu hâdiseyi Hümeyra Hanımsultan’dan yıllar önce farklı bir şekilde dinlediğini söyledi. Buna göre, Hümeyra Hanımsultan, marşı orijinal sözleriyle söylüyor. Padişah, buna kızıyor ve, “Sen nasıl böyle dersin? Bilmez misin bu hâlimizin müsebbibi o kişidir,” diyor. Sonra kalfanın telkiniyle dedesini memnun edeceğini düşünerek marşın sözlerini değiştiriyor. Ama padişah bu sefer, “Öyle de söyleme, böyle de söyleme!” diyor. Şu halde padişah, kendisini tahtından ve vatanından eden, üstelik arkasından “sefil, hâin, âciz, âdi mahlûk” diye beyanat veren eski yaverinin adını bile duymak istememektedir. San Remo’da bile Ankara ajanları tarafından takip edildiğini fark edemeyecek biri değildir. Nitekim İslâm âlemine beyannamesinde ve imlâ ettirdiği hâtıratında hiç de böyle bir üslup kullanmamaktadır. Üstelik Mustafa Kemal, 1919 sonunda İstanbul’un emirlerine itaatsizlik gerekçesiyle ordudan ihraç edilmişti. Yani Sultan Vahîdeddin zamanında artık bir ‘Osmanlı Paşası’ değildir. Şu halde, o zaman en fazla 9 yaşında olması gereken Hümeyra Hanımsultan ya eksik hatırlıyor; ya da dedesini Kemalistler nezdinde temize çıkarmak endişesiyle hanedan azasında çok rastlandığı bir şekilde rüşvet-i kelâmda bulunuyor olsa gerektir.