Sivil veya askeri şahısların milletlerarası kabul görmüş harb hukukuna aykırı hareketlerine savaş suçu deniyor. Bundan dolayı milletlerarası ceza mahkemesinde muhakeme olunup cezalandırılabilir. Sivillere kasten saldırmak, öldürmek, kötü muameleye tabi tutmak, sürmek, zorla çalıştırmak, malını yağmalamak, siviller için hayati müesseseleri (mabed, mektep, hastane, su, elektrik gibi) tecavüz etmek, sivillere yardımı engellemek harb suçudur. Tarihi eserleri tahrip etmek harb suçudur. Harb esirlerini ve rehineleri öldürmek, kötü muamele etmek, yaraları olanları tedavi etmemek, teslim olanları öldürmek, yalan yere beyaz teslim bayrağı kaldırmak veya düşman üniforması giyerek saldırmak, esirler üzerinde tıbbi tecrübeler tatbik etmek, esirleri veya sivilleri kalkan olarak kullanmak harb suçudur. Kimyevi silahlar, zehirli ve boğucu gaz, kara mayını gibi bazı silahları kullanmak harb suçudur. 15 yaşından küçükleri orduya almak, sivillerin harbe iştiraki harb suçudur. Düşman ferdleri kendi lehine kullanmak harb suçudur. İlk defa harb suçundan ABD reisicumhuru Abraham Lincoln 1863’te bahsetti. 1907 Lahey ve 1949 Cenevre Mukavelesi ile harb suçları tespit edilmiştir. BM Güvenlik Konseyi 2002’de Milletlerarası Lahey Ceza Mahkemesini teşkil etti. ABD, Çin, İsrail gibi memleketler bu mahkemeleri kabul etmemiştir. 1919’da Ermeni katliamı gibi harb suçlarını işleyenlerin muhakeme ve mahkum edildiği İstanbul Divan-ı Harbi, II. Cihan Harbi neticesinde Nazilerin muhakeme edildiği Nürnberg mahkemeleri birer harb suçu mahkemesidir. Almanya’dan Karl Dönitz, Japonya’dan Hideki Tojo, Liberya’dan Charles Taylor, Yugoslavya’dan Slobodan Milošević, Irak’tan Saddam Hüseyin harb suçlusu olarak muhakeme edilip ceza aldı. Mamafih burada da güçlü olanın sözü geçmektedir. ABD’nin Hiroşima ve Nagazaki’de yaptıkları harb suçu sayılmamaktadır.