Sahabenin tamamı müctehiddir. Her müctehid dini ve dünyevi işte kendi içtihadına uymakla memurdur. Hazret-i Osman şehid edildiğinde Medine’de bir grup Hazret-i Ali’ye biat etti. Müslümanların bir kısmı bunu kabul etti. Çoğu bu grubun çoğunun Hazret-i Osman’ın katilleri olduğunu görüp biatten kaçındı. Yani mesele Hazret-i Ali’nin hilafetinin bidayetinde başladı. Gerçi Hazret-i Ali halifeliği istemedi, hatta başta kabulden kaçındı, ama fitnenin artacağını görerek kabul etmek mecburiyetinde kaldı. Hazret-i Ali’nin ne taraftarı ne de askeri vardı. Hazret-i Ali'nin böylelerinden vazife kabul etmesi çoklarını şoke etti. İnsanlar Hazret-i Osman’a yapılan darbenin peşine düşmesini beklerken onun, darbecilerden Muhammed bin Ebi Bekr’i Mısır valisi; Malik el-Eşter’i ordusunun kumandanı yapması ipleri kopardı. Hazret-i Ali'ye hüsnü zanlarını muhafaza etmekle beraber kontrolün onda olmadığını anlamışlardı. Hazret-i Ali'nin taraftarları da efendilerinin meşruluğunu arttırmak refleksine girdiler. Onu alabildiğine övdüler. Yere göğe sığdıramadılar. Meşruluğun biraz da Cenab-ı Peygamber’den devşirilmesi gerektiği için, “Aslında Ali, en başta ilk halife olacaktı, Peygamber onu yerine bırakmıştı, şöyle faziletlidir, böyle hayırlıdır” diye hadis-i şerifler uydurdular. Sonunda iş yeni yeni fırkaların ve itikatların zuhuruna kadar gitti. İslam tarihini fasid daireye sokan en büyük amil, Şia’nın ismet sıfatına Sünniliğin bile yüklemediği vasıflar yüklemesidir. Şia: “On iki imamlar; tüm meslekleri, tüm geleceği ve geçmişi, tüm müspet bilimleri ve tüm dini ilimleri bilir. Dini meseleleri bırakın, dünya işlerinde bile hata yapmaz, insani zaaf dahi göstermezler” dedi. Mesela Hazret-i Fatma hiç regl olmadı der. Bu zihniyet, rivayetlere de sirayet etmiştir. Öyle ki ilk üç halife için mevcut rivayetlerin hepsinin mecmuunun birkaç misli Hazret-i Ali hakkında tertip edilmiş, bunların bir kısmı Sünni literatürüne bile girmiştir.