Ehl-i sünnete göre ehl-i beytin kim olduğu ihtilaflıdır. Bunu Hazret-i Fâtıma, Ali, Hasan ve Hüseyn ile mahdut tutanlar olduğu gibi, buna zevcat-ı nebiyi katanlar da vardır ki ayet-i kerime mucibince doğrusu da budur. Kıyamete kadar Hasan ve Hüseyn evladından erkekleri ve bunların kızlarını ehl-i beyt sayanlar vardır ki, fıkhen kabul edilen budur. Nihayet bu soydan gelen herkesi ehl-i beyte dahil edenler de olmuştur. İmamiyye Şiasına göre "Ehli Beyt" sadece ama sadece 14 kişiden müteşekkildir: Hazret-i Peygamber, Ali, Fâtıma, Hasan ve Hüseyin’den başka, imam kabul edilen diğer dokuz kişi de Ehl-i beyt’e dahildir. Resul-i Ekrem’in hanımlarıyla Fâtıma dışındaki çocuklarını, Hasan ve Hüseyin dışında kalan torunlarını Ehl-i beyt’e dahil saymazlar. Mesela Zeynelabidin’in oğlu ve Muhammed Bakır’ın biraderi Zeyd’e alim ve abid olduğu halde sahip çıkmadıkları gibi yeri geldikçe Ebu Bekr, Ömer ve Osman’ı sevdiği için tahkir ederler. Şia bir dini mezhepten ziyade politik bir teşekküldür. Kendi partilerine dahil olan herkesi sever, dahil olmayanlardan nefret ederler. Bu (tevella ve teberra), Şia’nın itikadi prensibi olmuştur. Ehl-i sünnet olduğunu iddia eden bazıları da, Ehl-i beyti Şia tesiriyle yanlış anlamaktadır.