Bir şeyh efendi, yerine bir zatı halife olarak bırakıyorsa, bunu şahitler huzurunda aleni yapar. İmam Rabbani hazretlerinden bu yana bilhassa Nakşibendiyye yolunda yazılı, imzalı ve mühürlü hilafetname şarttır. Bazıları, üstadım beni sözlü halife bıraktı, rüyada halife yaptı, mezardan seslendi, yapmak isterdi, gözüyle işaret etti, bırakacaktı da hanımı istemedi diye açıkça yapmadı gibi iddialarla halifelik iddia etmektedir. Kimisi de hatm-i hacegana oturtmayı, müritlere adab telkin ettirmeyi, talebelere sohbet ettirmeyi hilafet vermek zannetmiş veya öyle zannetmek istemiştir. Bu iş çocuk oyuncağı değildir. Seyyid Abdülhakim Arvasi buyuruyor ki, “Tasavvufta vilayet-i hassa-i muhammediye makamında, fıkıhta ictihad mertebesinde olmayan ve üstadından resmen hilafet almamış birinin şeyhlik yapması büyük zulümdür, imansız gitmek tehlikesi vardır. Bunlara kâti’-i tarik-i ilahi (ilahi yolun eşkiyaları) denir. Cezasına dünya tahammül edemez.”