Taiflidir. Sahabeden değildir. Abdullah bin Sebe’nin yakınlarından ve Halife Hazret-i Osman’a ayaklananlardan biriydi. Sonra Hazret-i Ali ve onun vefatından sonra da Hazret-i Hasen’in yanına sızdı. Ama Hasen’e hıyanetten çekinmezdi. Onu tevkif edip Şam’a göndermeye bile teşebbüs etti. Karışık bir siyasi hayat yaşadı. Her defasında eniştesi Abdullah bin Ömer’in araya girmesiyle kurtuldu. Sonra Hazret-i Ali’nin oğullarından Muhammed ben el-Hanefiyye adına isyan etti. Onun ağzından mektuplar yazıp nüfuz toplamaya çalıştı. Hazret-i Hüseyin’in intikamını almak iddiasıyla ayaklandı. Çok Müslümanı öldürdü, Kûfe’yi yerle bir etti. Muharremin onuncu Aşure günü matem yapmak, bağırıp çağırmak, ilk olarak Muhtar Sekafi tarafından ortaya çıkarıldı. Bu bid’at cahiller arasında bir ibadetmiş gibi yayıldı. Halbuki Muhtar, bunu Kûfe ahalisini aldatıp, onları Emevilerle harbe sürüklemek, böylece hükümeti ele geçirmek için bir hile olarak yapmıştı. Abdullah bin Zübeyr, kardeşi Basra Valisi Mus’ab kumandasındaki bir orduyu Muhtar’ın üzerine gönderdi. Muhtar mağlup olup öldürüldü. Muhtar güçlü bir hatipti, insanlara tesir etmeyi bilirdi. Emevi hanedanının inkirazına sebebiyet veren en mühim amillerden biridir. O zamana kadar siyasi bir fırka manzarası taşıyan Şiiliği itikadi bir mezhep haline getiren de odur. Gayptan haber verdiği, mehdilik, hatta peygamberlik iddia ettiği kaynaklarda geçer. Bazı kitaplarda deccal olarak vasıflandırılır. Bir kürsüyü Hazret-i Ali’den kalma diyerek yanında gezdirir, bununla itibar devşirirdi. Muhtar es-Sakafi, İslam tarihinin en uğursuz şahsiyetlerinden biri kabul edilir.