Yakın tarihte 1919 ve sonrası senelerde Anadolu’da ciddi bir iç savaş manzarası vardır. Anadolu’da kurulan alternatif hükümetin, vergi ve asker toplamak istemesi üzerine, meşru İstanbul hükümetinin yanında yer alan bir kitle, Biga’dan Urfa’ya kadar ayaklanarak mukavemet etmiştir. Bu ayaklanmalar mahalli çeteler yardımıyla zor güç ve çok kanlı bir şekilde bastırılarak Ankara otoritesi hemen her yerde tesis edilmiştir. Muhalifler resmi ve milli propagandanın da yardımıyla ezilmiş, yok edilmiş ve sürgün edilmiş, ekonomik imkanları tamamen ellerinden alınmıştır. Türkiye’de ne olursa olsun bir iç savaş ihtimali çok düşüktür. Kürt meselesi farklıdır. İç savaş, dış savaştan çok daha zor ve kötüdür. Dış savaşta bir ihtilaf sebebiyle iki taraf karşı karşıya gelir, biri diğerini (haklı olduğu için değil güçlü olduğu için) mağlup eder. Sonra iki muharip taraf arasında bir denge kurulur. İki taraftan biri pes eder, oturulur, taviz verilir ve alınır, anlaşılır, el sıkışılır, yeni bir denge kurulur. İç savaşın ise dengesi yoktur. Tek muteber neticesi Kore gibi ikiye bölünmeyecekse, taraflardan birinin yok edilmesidir. Bir taraf yok edilmeden iç savaş sona ermez. İç savaş daha kanlıdır ve gaddardır. İngiltere’de, Amerika’da, Rusya’da, İspanya’da, Yunanistan’da olduğu gibi. Bu olmazsa, Lübnan gibi, iç savaş tehlikesi her zaman varlığını devam ettirir.