Harbin evvelinde Çin ve Kore’yi işgal etti. Harb sonrasında, Japonların da uğradığı muamele Almanlardan farksızdır. Fakat onların da insan kaynağı, yani kalifiye elemanı hâlen vardı. Sanayi altyapısı Amerikalılar tarafından desteklendi. Mahalli istihsale (imalat, üretim) mani olmadılar. Bilakis yardım ettiler. 1960’larda Amerikan pazarına bile açıldılar, oralara mal satabildiler. En büyük âmil de teknoloji taklidi yapmaktı. Hatta bu metodu 2000’lerde Çinliler de kullandı; hatta kalitesiz mal dendiğinde akla ilk Çin malı gelirdi. Bazı sektörlerde hâlâ Çin endüstrisi taklit işinden vazgeçmiş değildir. Japonlar çok çalışkan ve altyapısı da gelişmiş olduğundan, sanayide bu açığı kapatmayı iyi bildi. Ordusuzluk da ayrıca inkişaf için iyi bir fırsat hasıl etti. Kore de aynı şekilde inkişaf etti. Bugün bile Japonya ve Kore'nin büyük orduları yoktur. Hülasa global güçlerin izin verdiği ölçüde fırsatları çok iyi değerlendirmişlerdir. Almanya’dan tek bir farkla, coğrafyasını şekillendirecek güçleri yoktur ve paraları dolar karşısında çok kıymetsizdir. Türkiye’nin en büyük talihsizliği de budur. Sovyetler’e karşı emniyet sibobu muamelesi görüp, istihsal altyapı ve sair inkişafın sadece istihlaka (tüketime) müteveccih olması için engellenmesi, çağdışı bir resmi ideoloji, siyasi darbeler, sağ-sol çatışmaları, ambargolar, suikastlar, terör teşkilatları ve faaliyetleri, borsa manipülasyonları gibi manilerdir.