Bu bir usul kaidesidir. Rivayet, ayet-i kerimenin ibaresinin okunuşunun ve yazılışının kemali hakkındadır; kimsenin bilmediği bir ayet-i kerime hakkında değildir. Kur’an-ı kerimde sadece bir kişinin bildiği bir ayet-i kerime olamaz. Çünki tamamını ezberleyen çok sahabi vardı. Sahabe, her şeyi ciddiyetle yapardı. Mushafın yazılması, Allah sözü ile beşer sözünün ayrılması değil; Allah sözünün hangisi olup hangileri olmadığı hususundadır. Mushaf toplandıktan sonra binlerce sahabiye okunmuş; bu okunanın Kur’an-ı kerim olduğunu hepsi tasdik etmiş ve icma hâsıl olmuştur.