Kur’an-ı kerim, peygamber zevcelerini müminlerin annesi olarak vasıflandırıyor. Bu, ebediyyen evlenme engeli teşkil eder. İmam Ebu Hanife’ye Hazret-i Âişe’nin mahremsiz seyahati soruldu da, müminlerin annesidir; herkes onun mahremidir; diğer kadınlar gibi değildir, buyurdu. Kaldı ki Cemel Vak’asındaki seyahatinin mahremsiz olduğu belli değildir. Yeğenlerinden kendisiyle beraber olanlar vardı. Buna rağmen Hazret-i Âişe’nin perde çekmesi, edebendir. Hem de ruhun berhayat olduğuna, ölmediğine delalet eder. Nitekim İmam-ı Ahmed ve Hakîm, Hazret-i Âişe’den haber veriyorlar ki, “Odama girer, elbisemi çıkarırdım. Çünkü kabirlerde babam ve zevcim vardı. Ömer de defn edildikten sonra, odama girince, elbiselerimi çıkarmaz oldum. Çünkü ondan haya ederdim” buyurdu.