Bir başkasının çocuğunu alıp büyütmek, bakmak dinen caizdir, hatta güzeldir. Ama kendi çocuğu ilan etmek şer’en memnudur. Eğer bu çocuk meşru çocuğu olsaydı, mirasın sekizde biri zevcesinin, ikide biri kızın, geri kalanı ise erkek ve kız kardeşlerine ait olurdu. Çocuk erkek olsaydı, kardeşlere hiç miras gitmezdi. Şu halde, her ne kadar çocuğun evlatlık alınış şekli şer’î değil ise de, adamın bu kıza miras bırakmak istediği anlaşılıyor. Şu halde kelâmın i’mâli ihmâlinden evlâdır kaidesince, bu evlatlık muamelesi, vasiyete hamledilerek, kıza mirasın üçte biri verilir. Çocuk olmadığı için dörtte biri zevceye verilir. Geri kalanı kardeşler ikili birli paylaşırlar.