Hükümet ve halkın ekseriyeti Ehl-i sünnet olmakla beraber, gerek bu inancın dışında kimselere, gerekse gayrımüslimlere dinin gerektirdiği müsamaha gösterilmiştir. Osmanlılar, Şiî, Kızılbaş, Nusayrî, Dürzî, Hâricî gibi mezheplere karışmamış; mahkeme gibi yerlerde bunlara Hanefî muamelesi yapmıştır. Siyasî harekete dönüşmedikçe ve Ehl-i sünnete ilişmedikçe dinlerini yaşamalarına, ibaretlerini yapmalarına, çocuklarına öğretmelerine göz yummuştur.