Minhac’da diyor ki: Oruçlunun, bir şeyin cevfe (karna) ulaşmasından sakınması gerekir. Bir veçhe göre içeriye giren maddenin dimağa, mideye veya bağırsağa ulaşması lazımdır. Mesane (idrar yolu) ile dimağa veya yemek sureti ile mideye ulaşan madde orucu bozar. Şırınga ile bağırsağa ulaşan madde, yaraya akıtılarak mideye ulaşan ilaç, yara gibi yerlerden dimağa ulaşan madde, orucu bozar.” Buradan anlaşılıyor ki, içeri gittiği iyi bilinen bir şey, tabiî menfezlerden girmese bile orucu bozar. Hanefî’de de böyledir. Şu halde Şâfiîler de Hanefîler gibi, oruçlu iken mecbur kalmadıkça iğne vurdurmamalı veya iftardan sonra vurdurmalıdır.