İmam-ı Azam’ın, Zeyd’i ve İbrahim’i desteklediği doğru değildir; muhtemelen Şiî rivayetleridir.İmam-ı Azam, İmam-ı Zeyd’den hadis rivayet etmiştir. Bu sebeple yakıştırılmış olabilir. İmam-ı Azam Ebu Hanife, fâsık, zâlim veya kâfir bile olsa halifeye veya hükümete isyanı şiddetle men eder. Bunda kendisini tehlikeye atmak vardır.Fâsık bir hükümdarın kan dökülmeden, fitneye sebep olmadan azli mümkün ise azledileceğini; değil ise sabredileceğini buyurmuştur. Hazret-i Hüseyn’in torunu İmam Zeyd ise yanındakilerin hıyanetleri sebebiyle isyancı pozisyonda düşmüştür. Neticede isyan etmiş olsa bile günahtır; bu şer’en caiz olduğunu göstermez. Hazret-i Hüseyin ve Abdullah bin Zübeyr hareketleri tam manası ile isyan sayılmaz. Her ikisi de sahabidir ve ictihadıyla hareket etmiştir. Hüseyn, efdal varken, mefdulün, yani faziletli biri varken, daha az faziletlinin hilafetine muhalif ictihadda idi. bu sebeple Yezid’e biat etmemişti. Kûfeliler, kendi siyasî emelleri için Hüseyn’i istismar ettiler. Abdullah bin Zübeyr ise, bir rivayette iktidar boşluğunda kendisini halife ilan etmişti. II. Muaviye tahttan feragat edip daha Mervan’a biat edilmeden kendisini halife ilan etmişti. Kaldı ki Hicaz ve Şam o zaman iki ayrı memleket olarak kabul edilebilir.