Müsadere şer’î hukukta caiz değildir. Ancak suç işlemiş, yolsuzluk yapmışsa malına el konur. Karaborsacılık veya kalpazanlık gibi hallerde de bu mallara el konur; ama piyasa fiyatına satılıp bedeli sahibine ödenir. Osmanlı devlet ricalinin çoğu köle olduğu için, köle ölünce malları sahibine, yani devlete veya padişaha kalır. Bunu bazıları müsadere zannetmiştir.