Aslı şöyledir: Bir Müslümanın bir hareketinden 99 küfür, bir iman manası çıksa, imana tevil edilir, küfrüne fetva verilmez. Yoksa bir kimseden bütün âlimlerin ittifakla insanı küfre sokacağı bildirilen bir söz veya fiil sâdır olursa, onun küfrüne hüküm verilir. Yine de böyle birinin kati küfrüne kail olmaktansa, o söz veya hareketin küfre sebep olduğunu söylemek daha doğrudur. Zira bu kişi tevbe etmiş olabilir. Evet, aleni günahın tevbesi aleni olur, ama bu kazaendir. Yani iş mahkemeye düşerse, ancak bu fayda verir. Allah ile o kişi arasında ise gizli tevbe de makbuldür. Ama evlilik, şahidlik, cenaze namazı gibi hususlarda bu kişinin etvbesi bilinmedikçe, küfr üzere olduğuna şahsî olarak hükmedilir. Ancak bunun için insanı küfre düşüren şeyleri iyi bilmek lazımdır. Fıkıh kitaplarında yazan elfaz-ı küfr ile bir mümin hemen küfre nisbet edilmez. Zira bunların çoğu tevil götürür.