Sabiiler, Hazret-i Muhammed’in peygamberliğini ilân ettiği sırada Yahudi ve Hristiyanlardan başka Mezopotamya havalisinde yaşayan semavi dine mensup bir taife idi. Bu sebeple müşrikler, Müslümanlara Sabii adını vermişti. Kur’an-ı kerimde ismi zikredilen bir dinin mensuplarıdır. İbrani’de “Yıldızların ordusu” gibi bir manaya gelen Sâbiî tabiri, zamanla “bilinen dinlere mensup olmayan” manasına dönüşmüştür. Böylece Müslüman, Yahudi ve Hristiyan olmayanlar demektir. Böyle olunca Mecusiler, Brahmanlar, Budistler vs. hep Sâbiî olmaktadır. Ancak umumiyetle kasdedilen bizzat Keldânîlerdir. Bunlar Süryânîlerle aynı köktendir. Süryânîler Hristiyanlığı seçerek Keldânîlerden ayrılmıştır. Rivâyete göre, Sâbiîler, Hazret-i Şit veya İdris şeriatine tâbi idi. Bu dinin esaslarını Hazret-i İdris’in oğlu Sâbi’ kurduğundan dolayı buna nisbet edilirler. Suhuf-i Şit veya Zebur (Hazret-i Dâvud’unkinden farklı) adında kitapları vardı. Beşi Müslümanlarınkiyle aynı vakitlerde, diğer ikisi de kuşluk ve gece vakitlerinde olmak üzere günde yedi vakit namaz kılarlardı. Namazları şekil itibariyle de Müslümanların namazına benzerdi. Müslümanlarda olduğu gibi, rükusuz ve secdesiz cenaze namazları da vardı. Ayrıca gecenin dörtte birinden ertesi günün akşamına kadar olmak üzere güneş senesi hesabıyla yılda otuz gün oruç tutarlardı. Hazret-i Şit, İdris ve bu dinin esaslarını kuran Sâbi bin İdris’in kabrinin bulunduğuna inandıkları Harran’a hac yaparlardı. Kıblesi yıldızlar olduğu için, bazıları Sâbiîleri -yanlış olarak- yıldıza tapınanlar olarak vasıflandırmıştır. Nitekim bunlarda ilm-i nücûm (astronomi) çok ileriydi. Yıldız hareketlerinden istikbale dair mana çıkarmakta ustaydılar. İslâmiyet, yıldızlardan gayba dair hüküm çıkarmayı yasaklamıştır. Zamanla çoğu yıldızlara tapınır hale geldikleri ve bunları sembolize eden putlar yaptıkları için Hazret-i İbrahim tarafından hak dine çağrılmışlardı. Bugün Irak’ta az mikdarda Sabii kalmıştır.