Nakşî büyükleri her işlerinde zühd ve takvâyı ön planda tutmalarıyla tanınmıştır. İbâdet yaparken işlenen günahların cezası daha büyük olduğu için, sevenlerine nâfile hac ve umre için izin vermemişlerdir. Bir de Makamat’ta da izah edildiği üzere, meselâ anne ve babanın bakımı, zevcenin hakkı, çocukların terbiyesi gibi vecibeleri bırakıp, maddî ve fizikî bakımdan zahmetli yolculuklara çıkmayı tasvib etmemişlerdir. Nâfilelerden evvel farz ve vâciblerin gözetilmesini emir buyurmuşlardır. Nihayet son asırda Hicaz’da hâkim olan dinî zihniyetin, ibâdetlerin hakkıyla ifa edilmesine izin vermemeleri de bunda bir âmil olabilir. Nâfile hac ve umreye gitmek yerine, meselâ evlenecek veya iş kuracak fakir gençlere yardım etmek daha faziletlidir. Zira bunların günahtan kurtulmasını temin etmek, nâfile ibâdetten yukarıdır. Meşhur kıssadır: Bişr-i Hâfî’yi sevenlerden birisi nâfile hacca gitmek üzere müsaade istemiş. O da “sen bu seyahate Allah rızası için mi gidiyorsun? Diye sormuş. Adamacağız şaşırarak elbette deyince, O halde ben sana daha sevaplı bir iş söyleyeyim. Evlenip kendisini zinadan korumak isteyen fakir bir genç var. Hac için ayırdığın parayı ona verir misin?” demiş. Adamcağız boyun büküp “Ama hacca gitsem” deyince, “Buyur Allah selâmet versin. Sen Allah rızası için gitmiyorsun” demiş.